De Saunders

Er is al heel veel over gezegd en er is al heel veel over geschreven, maar nu is het mijn beurt.

De Saunders dus. Ben Saunders is een begrip. Vanaf zijn eerste noten die hij ten gehore bracht tijdens zijn auditie bij The Voice of Holland was hij een bekende Nederlander. De juryleden stonden perplex en konden allen niet wachten om met deze bijzondere verschijning aan de slag te gaan. Niet alleen de juryleden waren razend enthousiast, iedereen sprak over de absurd goede auditie van de licht tot zwaar getatoeëerde jongeman. Ben Saunders werd een fenomeen en werkte zich feilloos naar de finale. Hier nam hij het op tegen drie dames genaamd Pearl, Kim en Leonie. Pearl zette een steengoed duet neer met Trijntje Oosterhuis, Kim bracht samen met Adele een prachtig duet ten gehore en Leonie had de eer om met de huidige Voice of Holland Marco Borsato te zingen maar kreeg het voor elkaar om 'Ik leef niet meer voor jou' lichtelijk te verpesten dan wel te verkrachten. Ze heeft zichzelf de show uitgeslingerd, terwijl ze echt wel heel erg goed is. Misschien heeft ze iets té veel risico genomen..
Slechts even was het spannend tussen Ben en Pearl (de kandidate die qua stem toch echt de beste was naar mijn mening), maar uiteindelijk was het Ben die zijn percentage van de stemmen verder zag stijgen. Ben stak met getatoeëerde kop en schouders boven de dames uit en mocht zich om klokslag 00:00 uur The Voice of Holland noemen.
Nederland was weer een zanger rijker.

Ja en toen waren we nog niet klaar. Tattoo Ben bleek nog een broer te hebben. Zijn naam bleek Dean te zijn en deze kale, charmante, zeer licht getatoeëerde 'broer van' bleek in de finale van Popstars te staan. Dat programma was geheel aan mijn neus voorbij gegaan, aangezien ik helemaal into The Voice was. Jammer, ontdekte ik, want Dean is eigenlijk veel leuker dan zijn broertje. Afijn, ik zapte zaterdag naar SBS 6 om Dean en Simone te zien strijden om de titel. De zestienjarige Simone trok haar mond open en er kwam een geluid uit waar je u tegen zegt. Terecht dus ook, dat zij in een vroeg stadium van de avond de meeste stemmen had. Maar Dean vocht terug en kwam bovenaan te staan. Simone was steengoed, maar Dean was heerlijk om naar te luisteren. Van Dean zou ik dan ook zeker een cd kopen. Waarschijnlijk dacht de rest van Nederland dat ook, want ondanks dat Simone qua zangkwaliteit eigenlijk had moeten winnen, won Dean, de jongeman van het totaalplaatje.
Nederland was weer een popstar rijker.

In één weekend was Nederland dus een zanger en een popstar rijker. Makkelijk gezegd dus gewoon twee zangers rijker. Ben Saunders en Dean Saunders. Twee broers die in één weekend allebei een talentenjacht winnen. Een uniek weekend voor de muziekwereld. Een muziekwereld waar eerst geen Saunders te bekennen viel. Nu lopen er in één klap twee rond. En hoewel de meesten het alleen maar over Ben hebben, ben ik vooral fan van de oudere, minder angstaanjagende versie van Ben: Dean. De jongeman van het totaalplaatje.

Maar Ben of Dean, het zijn allebei Saunders en ze zullen zich niet zomaar uit het veld laten slaan. De Saunders, we gaan nog van ze horen.

Vogels

De vogels trekken naar het zuiden
naar de warmte, naar de zon.
Ik zie ze gaan, ik kijk ze na
en denk: Ik wou dat ik dat kon.

Even

Ik zat op een bankje en keek wat rond,
heel gewoon, nee niets speciaals.
Men liep gewoon langs, ik zat daar gewoon
en even was alles gewoon normaal.

Social media

Social media, inmiddels een begrip. Meer dan een begrip. Het is een hype, een musthave, een verslaving. Sterker nog, het is een manier van leven geworden. We zijn allemaal 24/7 te volgen. Wat doen we, waar zijn we en met wie zijn we. En terwijl we doodleuk tweeten dat we met een vriend of vriendin zitten bij te praten of dat we een college volgen, zijn we in feite alleen maar met Twitter bezig. Dit is niet één seconde, maar het is een heel proces. Eerst komt de gedachte in je op: ik ga een tweet plaatsen. Daarna ga je naar Twitter (dan wel op je telefoon, dan wel op je pc). Vervolgens denk je na over wat je gaat tweeten. Als je dit bedacht hebt, zet je die gedachten om in woorden (ook wel uittypen genoemd). Je leest nog even over wat je getypt hebt en ten slotte klik je op de welbekende knop 'Tweet'. Het bericht wordt geplaatst. Maar, je bent nog niet klaar. Want terwijl je dus zo druk aan het praten bent of aan het opletten bent in de les, moet je natuurlijk ook in de gaten houden of er gereplied wordt. En als dit dan het geval is, moet je weer na gaan denken over een reply van jouw kant. Enzovoorts enzovoorts.

En dan heb ik het nu alleen nog maar over Twitter. Hyves en Facebook mogen natuurlijk niet ontbreken. Dit zijn de pagina's van de netwerken. De vrienden. Vrienden die eigenlijk geen vrienden zijn. Vage kennissen. Verre familie. Oud klasgenoten. Oud collega's. Oud leraren. Hartstikke leuk allemaal. Maar vrienden? Tuurlijk niet, meneer en mevrouw 'vriendschappen-worden-minder-close-door-de-social-media'. Wel een paar, maar niet allemaal. Ikzelf heb op Hyves 559 vrienden. Niet normaal, vind ik zelf. Maar ik weet heus wel dat dat niet allemaal vrienden zijn. Ten eerste zou ik dan zo'n beetje twee verjaardagen op een dag hebben, wat betekent dat ik dat niet bij kan houden en wat bovendien betekent dat ik geen rooie cent overhoud. Daarnaast zou ik met 559 vrienden een kopje thee moeten drinken op z'n tijd om bij te praten en dat zou ik dan ook nog op Twitter moeten zetten. Dit kost mij 1. heel veel theezakjes. 2. meer tijd dan er bestaat. 3. m'n rust, waar ik zo nu en dan nogal op gesteld ben. Ook worden mijn tweets denk nogal eentonig: 'Thee drinken met vriend 187' 'Thee drinken met vriend 453'. Nee, 559 vrienden gaat hem niet worden.

559 vrienden dus. Op Hyves. Op Facebook heb ik er maar (!) 220. Hier gaat iets mis. Het zijn er veel minder. Bovendien zijn er denk 110 bij die ik niet op Hyves heb. Dat betekent dus eigenlijk dat ik 559+110=669 vrienden heb. Het moet ook niet gekker worden. Ik ben in ieder geval niet eenzaam, dat moge duidelijk zijn. Maar als ik Toon Hermans hoor spreken:

Je hebt iemand nodig
Stil en oprecht
Die als het er op aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas kun je zeggen
Ik heb een echte vriend

dan kan ik toch wel nogmaals constateren dat die 669 vrienden geen vrienden zijn. Wie heeft dat woord in vredesnaam verzonnen voor die netwerksites. Had voor 'contacten' gekozen. Dat had een hoop discussies en gezeik kunnen voorkomen. Vrienden op Hyves en Facebook zijn grotendeels contacten. Vrienden in het live zijn vrienden. Meneer en mevrouw 'vriendschappen-worden-minder-close-door-de-social-media', heeft u dat gehoord? Ik begrijp dat ik niet 669 vrienden heb. Begrijpt u niet dat ik dat heus wel begrijp? Er is wel iets wat ik niet begrijp. Ik begrijp namelijk niet dat u denkt dat er uitleg nodig is over het feit dat Hyves vrienden geen echte vrienden zijn. Ik begrijp ook niet dat u beweert dat vriendschappen verslappen door de social media. Iedereen spreekt elkaar meer dan ooit. We zijn beter te bereiken en een afspraak om een bakkie thee te komen drinken is sneller gemaakt dan ooit. Het is niet zo dat we elkaar nooit meer zien. En de behoefte om elkaar te zien is bij de social media generatie echt niet minder dan bij de babyboomers van de jaren '50. Social media is een handig hulpmiddel om elkaar tegemoet te komen. Dát is het positieve van de social media.

En ja ik weet het, aan het begin van mijn verhaaltje leek ik nog kritisch tegenover de social media, en nu lijk ik groot fan. De waarheid ligt in het midden. Zoals een waarheid vaak in het midden ligt. Ja, ik vind social media handig en leuk. Tijdens de les heb ik vaak Twitter, Hyves en Facebook aan. En ik ben niet de enige. Twitter staat dan vol met tweets van klasgenoten. Het nadeel van Twitter is dat je maar korte tweets kunt plaatsen. Het leuke van Hyves en Facebook is dat je er ook foto's op kunt zetten etc. En ja, je blijft een beetje op de hoogte van het wel en wee van je VRIENDEN.
Maar, er zijn grenzen. Zo zijn er mensen die zowat elke minuut een tweet plaatsen, werkelijk hun hele hebben en houwen kenbaar maken en dus ook heel de dag met hun smartphone in hun hand zitten en onderhand vierkante ogen hebben van het kleine schermpje. Dat vind ik te ver gaan. Dat vind ik té.
Ik heb nog een Samsung waar je gewoon mee kunt bellen en smsen. Niks geen internet. En eigenlijk vind ik het prima. Hoe meer smartphone addicts ik zie, hoe meer ik geneigd ben trouw te blijven aan de telefoon zoals hij ooit bedoeld was.
En wat betreft de social media, aan het begin van mijn middelbare school was er alleen msn. Althans, alleen dat lag binnen mijn bereik. Bovendien deelden wij een pc met vijf kinderen, dus tel uit je winst. In de tijd dat ik dus op de pc zat, msnde ik met vriendinnen en speelde ik spelletjes op kinderlines.nl o.i.d. Het was niet veel, maar het was genoeg. Nu begint het met msn. Dan komen Twitter, Hyves en Facebook erachteraan. En maar op vernieuwen drukken. Eigenlijk is het te gek voor woorden.
Hyves wordt inmiddels trouwens steeds minder populair. Mensen verwijderen hun profiel. Einde social media? Vast niet. Er komt wel weer wat nieuws voor in de plaats.

Het onmisbare begrip social media is geïntegreerd in de Nederlandse taal. Het is niet meer weg te denken. We worden overspoeld en gaan met de stroming mee.
Social media, you just can't live without.

Zon

Het werd me al eens eerder duidelijk dat ik een zwak heb voor de zon. Voor het voorjaar, voor de zomer. Heerlijk neerploffen en de warme zonnestralen op me af laten komen. Even m'n ogen dicht doen en de wereld om me heen vergeten. Genieten van de warmte en de zomergeluiden om me heen. De wereld op zien leven onder de blauwe hemel, de wereld op zijn mooist onder de felle zon.

Het werd me al vaker duidelijk. De eerste keer kan ik me niet bewust heugen, maar het moet lang geleden zijn. Lang geleden heb ik bij mezelf ontdekt dat mijn voorkeur uitgaat naar de zon. Naar het voorjaar, naar de zomer.

Drie weken geleden was de wereld wit. Het had gesneeuwd, en het bleef sneeuwen. De kale bomen, de bruine struiken en de dode bloemen werden bedekt met een wit, hemels geschenk. De grauwe wereld was even onzichtbaar. Het was wit en het was koud. En even nam ik de kou voor lief. Ik wandelde door de sneeuw en hoorde de sneeuw onder mijn voeten kraken, ik keek toe hoe de jeugd zich met slee en al van een berg af liet glijden, ik zag sneeuwpoppen gebouwd worden en ik voelde sneeuwballen in mijn nek uit elkaar vallen. Mijn straat veranderde in een schaatsbaan, wat tot gevolg had dat ik moest lopen aangezien ik zou vragen om gebroken botten als ik zou gaan fietsen (ik was namelijk al twee keer languit gegaan). Dit alles nam ik voor lief, want stiekem vond ik die sneeuw heerlijk. Voor even dan. 

Na een aantal dagen was de helft van de sneeuw in ijs veranderd en de andere helft was veranderd in een vieze, zwarte substantie. Kortom, na een aantal dagen was het één grote glijbaan met zwarte zijranden. Wat nou leuk? Een vieze, gore bende met gevaar voor eigen leven. Dat was het.

De dooi kwam dan ook als een soort cadeautje. Sterker nog, toen alle sneeuw weg was en het zonnetje begon te schijnen, kreeg ik alweer de lentekriebels. De kalender was dan ook niet mijn grootste vriend, aangezien hij mij vertelde dat het pas net januari was. Dat de winter dan vaak nog moet beginnen, wilde ik al helemaal niet horen.

Inmiddels zijn we alweer zowat een week verder. Het weer op dit moment: nat en grauw. Meer kan ik er niet van maken. Vanmiddag leefde ik even in de waan dat het heerlijk weer was. Even geen sneeuw, geen regen, geen kou. Dit beeld verdween echter toen ik wakker werd. Even moest ik nadenken waar ik was en in welke maand we leven. Een moment later wenste ik dat ik nog sliep. Want daar scheen de zon. Daar was het warm.

Eens ontdekte ik dat ik een zwak heb voor de zon. Voor het voorjaar, voor de zomer. Nu weet ik: het was een ontdekking voor eens en altijd, want hoe mooi een witte wereld ook kan zijn, ik word er spreekwoordelijk gezegd niet warm genoeg van.