Onweer

De regen weerspiegelt de herinnering.

De bliksem wakkert de gedachte.

De donder vertelt met confronterende stem.

Alsof het weer op deze vrijdag wachtte.

Zeer zelden weerspiegelt de wereld buiten

de gevoelens die huizen, diep in de maag.

Weken vol zon, warme wind en blauwe luchten.

Nu regen en onweer, precies vandaag.

Oh oh wat een niveau

Ja, het lichtelijk irritante deuntje 'Oh oh Cherso' is m'n hoofd nog niet uit of de nieuwe versie wordt er zonder pardon in geramd. 'Oh oh Tirol' mag het heten. Alsof de reeks afleveringen die zich in Griekenland afspeelde nog niet erg genoeg was, komt er nu een reeks afleveringen in het heuse Oostenrijk.
De veelbesproken, beruchte Hagenezen gaan drie weken op wintersport. Tja, noem het maar wintersport. De één heeft nooit geskied, de ander houdt niet van kou, weer een ander houdt niet van sneeuw en weer een ander vindt het vreselijk dat in haar ski-outfit alleen haar mond zichtbaar is. Wintersport dus. Nou, mij kun je niet vertellen dat ze daar zijn voor de wintersport. Zuipen en feesten, ofwel: de après ski, daar draait het om. De uitgebrachte single zegt genoeg. Ik ga niet vertellen wat ze zingen, maar dat het getuigt van gebrek aan beschaafde woordenschat moge duidelijk zijn.
Wintersport, dat kunnen die meiden helemaal niet aan. In de limousine, die hen naar de juiste bestemming bracht, werden de wenkbrauwen nog even geëpileerd en werd er uiteraard nog even gepoederd. Hoe meer make-up hoe beter, maar man wat is het lelijk. Dan heb je de bijnaam Barbie en dan ben je er trots op. Het gaat mijn verstand te boven. Of eigenlijk ligt het er ergens ver onder...

Gister trok het programma ruim 1,1 miljoen kijkers. Waar komen die 1 miljoen in hemelsnaam vandaan? Is het vermaak? Vinden we het oprecht leuk? Lachen we ze slechts uit? Ik hoop het laatste, maar zelfs dat is voor mij geen reden om te kijken. Ik heb nu de eerste aflevering gezien zodat ik enigszins een mening kon vormen, maar het was voor mij gelijk alweer genoeg. Wat een achterlijk programma zeg. Als je een aflevering gemist hebt, hoef je ook echt niet te vragen wie iets met wie heeft uitgespookt, want aan het einde van de serie heeft toch iedereen met iedereen gerotzooid. Lekker makkelijk, hoef je niet na te denken.

Terug naar die 1,1 miljoen kijkers. 1,1 miljoen Nederlanders gaan lekker zitten voor een avondje Tirol. 'Boer zoekt vrouw' trok ruim 5 miljoen kijkers. Velen snapten hier niets van, want wat is daar nou aan? Een paar boeren die op zoek gaan naar de vrouw van hun dromen terwijl ze de koeien melken met een potentiële kandidaat.
Ik weet wel waarom men daar massaal naar kijkt. Het is echt, beschaafd, puur, alledaags. Het format ligt dicht naast de realiteit van de gemiddelde burger. In 'Oh oh Tirol' gaat een stelletje boeren op zoek naar een manier om alle lusten en momentane behoeften zo snel mogelijk te bevredigen. Het is goedkoop, walgelijk, kansloos en opvoedkundig onverantwoord. Daarom halen onze Hagenezen die 5 miljoen kijkers niet.
Hoe ze wel die 1,1 miljoen kijkers halen? Ik begrijp er nog steeds niks van...

De tijd vliegt

De tijd vliegt. Soms is dit prettig, soms niet, maar het is zo. Voor je het weet is er een dag voorbij, een week, een maand, een jaar.

Vandaag precies een jaar geleden stapte ik in het vliegtuig naar Spanje. Er stonden vier maanden zelfstandigheid op mij te wachten en ik weet nog precies wat ik dacht toen de wielen van het vliegtuig van de grond loskwamen: Wat ga ik in hemelsnaam doen?! Al die weken voor mijn vertrek kon ik niet wachten om te vertrekken, en nu ik eenmaal vertrok vroeg ik me af waarom ik dit ook alweer deed. Dit duurde echter niet lang, want ik had de knop al snel omgeschakeld.
Eenmaal geland dacht ik: Heerlijk, ik ben er eindelijk. Een vierweekse cursus Spaans in hartje Sevilla volgde. Ik vermaakte me prima in deze meestal zonnige cultuurstad en na vier weken vertrok ik naar Frigiliana (Málaga) om drie maanden te gaan werken in een hotel. Ook deze drie maanden waren heerlijk. Werken, dollen met collega's (met name el guapo), vrienden maken met klanten, genieten van de zon, door stadjes heen banjeren en Spaanse cultuur opsnuiven. En hoewel ik van een aantal klanten de tip te horen kreeg dat ik een Spanjaard aan de haak moest slaan om m'n Spaans te verbeteren, ben ik noch Enrique Iglesias, noch z'n broer tegengekomen, dus dat is hem even niet geworden.
Maar, ook zonder Spaanse verkering heb ik ontwikkeling geboekt en ik kreeg zelfs vlak voor vertrek grote complimenten van mijn collega's. Na drie maanden werken en genieten zat het er op en moest ik mijn spullen weer gaan pakken. Ik heb één collega aan het huilen gekregen, waarbij ik haar beloofde dat ik nog eens terug zou komen. Die nacht deed ik geen oog dicht en de volgende ochtend reed ik met twee Belgen mee naar het vliegveld. Mijn Spaanse avontuur zat er op.

Een jaar geleden begon ik dus aan dat avontuur. Of ik terug wil naar vorig jaar vandaag? Nee. Of ik het nog eens zou doen? Ja. Teruggaan betekent dat ik alle ervaringen en herinneringen van afgelopen jaar zou verliezen. Het nog eens doen betekent nog een keer gaan, maar nu met extra levens bagage. Die keuze is dus duidelijk.

De stand van zaken na één jaar:

• Mijn Spaans is nog meer verbeterd, maar ik ben nog altijd lerende.
• Ik heb nog altijd contact met mijn collega's van het hotel.
• Ik geniet in mijn dromen nog altijd van de Spaanse zon (lees: - Ik heb nog altijd heimwee naar Spanje.).
• Ik ben zowel Enrique Iglasias als zijn broer nog steeds niet tegengekomen.

Een traan

Een traan is meer dan wat vocht op mijn wangen.

Een traan is meer dan wat zout in mijn mond.

Een traan staat voor meer dan een innig verlangen.

Een traan staat voor waar ooit een glimlach voor stond.

De Saunders

Er is al heel veel over gezegd en er is al heel veel over geschreven, maar nu is het mijn beurt.

De Saunders dus. Ben Saunders is een begrip. Vanaf zijn eerste noten die hij ten gehore bracht tijdens zijn auditie bij The Voice of Holland was hij een bekende Nederlander. De juryleden stonden perplex en konden allen niet wachten om met deze bijzondere verschijning aan de slag te gaan. Niet alleen de juryleden waren razend enthousiast, iedereen sprak over de absurd goede auditie van de licht tot zwaar getatoeëerde jongeman. Ben Saunders werd een fenomeen en werkte zich feilloos naar de finale. Hier nam hij het op tegen drie dames genaamd Pearl, Kim en Leonie. Pearl zette een steengoed duet neer met Trijntje Oosterhuis, Kim bracht samen met Adele een prachtig duet ten gehore en Leonie had de eer om met de huidige Voice of Holland Marco Borsato te zingen maar kreeg het voor elkaar om 'Ik leef niet meer voor jou' lichtelijk te verpesten dan wel te verkrachten. Ze heeft zichzelf de show uitgeslingerd, terwijl ze echt wel heel erg goed is. Misschien heeft ze iets té veel risico genomen..
Slechts even was het spannend tussen Ben en Pearl (de kandidate die qua stem toch echt de beste was naar mijn mening), maar uiteindelijk was het Ben die zijn percentage van de stemmen verder zag stijgen. Ben stak met getatoeëerde kop en schouders boven de dames uit en mocht zich om klokslag 00:00 uur The Voice of Holland noemen.
Nederland was weer een zanger rijker.

Ja en toen waren we nog niet klaar. Tattoo Ben bleek nog een broer te hebben. Zijn naam bleek Dean te zijn en deze kale, charmante, zeer licht getatoeëerde 'broer van' bleek in de finale van Popstars te staan. Dat programma was geheel aan mijn neus voorbij gegaan, aangezien ik helemaal into The Voice was. Jammer, ontdekte ik, want Dean is eigenlijk veel leuker dan zijn broertje. Afijn, ik zapte zaterdag naar SBS 6 om Dean en Simone te zien strijden om de titel. De zestienjarige Simone trok haar mond open en er kwam een geluid uit waar je u tegen zegt. Terecht dus ook, dat zij in een vroeg stadium van de avond de meeste stemmen had. Maar Dean vocht terug en kwam bovenaan te staan. Simone was steengoed, maar Dean was heerlijk om naar te luisteren. Van Dean zou ik dan ook zeker een cd kopen. Waarschijnlijk dacht de rest van Nederland dat ook, want ondanks dat Simone qua zangkwaliteit eigenlijk had moeten winnen, won Dean, de jongeman van het totaalplaatje.
Nederland was weer een popstar rijker.

In één weekend was Nederland dus een zanger en een popstar rijker. Makkelijk gezegd dus gewoon twee zangers rijker. Ben Saunders en Dean Saunders. Twee broers die in één weekend allebei een talentenjacht winnen. Een uniek weekend voor de muziekwereld. Een muziekwereld waar eerst geen Saunders te bekennen viel. Nu lopen er in één klap twee rond. En hoewel de meesten het alleen maar over Ben hebben, ben ik vooral fan van de oudere, minder angstaanjagende versie van Ben: Dean. De jongeman van het totaalplaatje.

Maar Ben of Dean, het zijn allebei Saunders en ze zullen zich niet zomaar uit het veld laten slaan. De Saunders, we gaan nog van ze horen.

Vogels

De vogels trekken naar het zuiden
naar de warmte, naar de zon.
Ik zie ze gaan, ik kijk ze na
en denk: Ik wou dat ik dat kon.

Even

Ik zat op een bankje en keek wat rond,
heel gewoon, nee niets speciaals.
Men liep gewoon langs, ik zat daar gewoon
en even was alles gewoon normaal.

Social media

Social media, inmiddels een begrip. Meer dan een begrip. Het is een hype, een musthave, een verslaving. Sterker nog, het is een manier van leven geworden. We zijn allemaal 24/7 te volgen. Wat doen we, waar zijn we en met wie zijn we. En terwijl we doodleuk tweeten dat we met een vriend of vriendin zitten bij te praten of dat we een college volgen, zijn we in feite alleen maar met Twitter bezig. Dit is niet één seconde, maar het is een heel proces. Eerst komt de gedachte in je op: ik ga een tweet plaatsen. Daarna ga je naar Twitter (dan wel op je telefoon, dan wel op je pc). Vervolgens denk je na over wat je gaat tweeten. Als je dit bedacht hebt, zet je die gedachten om in woorden (ook wel uittypen genoemd). Je leest nog even over wat je getypt hebt en ten slotte klik je op de welbekende knop 'Tweet'. Het bericht wordt geplaatst. Maar, je bent nog niet klaar. Want terwijl je dus zo druk aan het praten bent of aan het opletten bent in de les, moet je natuurlijk ook in de gaten houden of er gereplied wordt. En als dit dan het geval is, moet je weer na gaan denken over een reply van jouw kant. Enzovoorts enzovoorts.

En dan heb ik het nu alleen nog maar over Twitter. Hyves en Facebook mogen natuurlijk niet ontbreken. Dit zijn de pagina's van de netwerken. De vrienden. Vrienden die eigenlijk geen vrienden zijn. Vage kennissen. Verre familie. Oud klasgenoten. Oud collega's. Oud leraren. Hartstikke leuk allemaal. Maar vrienden? Tuurlijk niet, meneer en mevrouw 'vriendschappen-worden-minder-close-door-de-social-media'. Wel een paar, maar niet allemaal. Ikzelf heb op Hyves 559 vrienden. Niet normaal, vind ik zelf. Maar ik weet heus wel dat dat niet allemaal vrienden zijn. Ten eerste zou ik dan zo'n beetje twee verjaardagen op een dag hebben, wat betekent dat ik dat niet bij kan houden en wat bovendien betekent dat ik geen rooie cent overhoud. Daarnaast zou ik met 559 vrienden een kopje thee moeten drinken op z'n tijd om bij te praten en dat zou ik dan ook nog op Twitter moeten zetten. Dit kost mij 1. heel veel theezakjes. 2. meer tijd dan er bestaat. 3. m'n rust, waar ik zo nu en dan nogal op gesteld ben. Ook worden mijn tweets denk nogal eentonig: 'Thee drinken met vriend 187' 'Thee drinken met vriend 453'. Nee, 559 vrienden gaat hem niet worden.

559 vrienden dus. Op Hyves. Op Facebook heb ik er maar (!) 220. Hier gaat iets mis. Het zijn er veel minder. Bovendien zijn er denk 110 bij die ik niet op Hyves heb. Dat betekent dus eigenlijk dat ik 559+110=669 vrienden heb. Het moet ook niet gekker worden. Ik ben in ieder geval niet eenzaam, dat moge duidelijk zijn. Maar als ik Toon Hermans hoor spreken:

Je hebt iemand nodig
Stil en oprecht
Die als het er op aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas kun je zeggen
Ik heb een echte vriend

dan kan ik toch wel nogmaals constateren dat die 669 vrienden geen vrienden zijn. Wie heeft dat woord in vredesnaam verzonnen voor die netwerksites. Had voor 'contacten' gekozen. Dat had een hoop discussies en gezeik kunnen voorkomen. Vrienden op Hyves en Facebook zijn grotendeels contacten. Vrienden in het live zijn vrienden. Meneer en mevrouw 'vriendschappen-worden-minder-close-door-de-social-media', heeft u dat gehoord? Ik begrijp dat ik niet 669 vrienden heb. Begrijpt u niet dat ik dat heus wel begrijp? Er is wel iets wat ik niet begrijp. Ik begrijp namelijk niet dat u denkt dat er uitleg nodig is over het feit dat Hyves vrienden geen echte vrienden zijn. Ik begrijp ook niet dat u beweert dat vriendschappen verslappen door de social media. Iedereen spreekt elkaar meer dan ooit. We zijn beter te bereiken en een afspraak om een bakkie thee te komen drinken is sneller gemaakt dan ooit. Het is niet zo dat we elkaar nooit meer zien. En de behoefte om elkaar te zien is bij de social media generatie echt niet minder dan bij de babyboomers van de jaren '50. Social media is een handig hulpmiddel om elkaar tegemoet te komen. Dát is het positieve van de social media.

En ja ik weet het, aan het begin van mijn verhaaltje leek ik nog kritisch tegenover de social media, en nu lijk ik groot fan. De waarheid ligt in het midden. Zoals een waarheid vaak in het midden ligt. Ja, ik vind social media handig en leuk. Tijdens de les heb ik vaak Twitter, Hyves en Facebook aan. En ik ben niet de enige. Twitter staat dan vol met tweets van klasgenoten. Het nadeel van Twitter is dat je maar korte tweets kunt plaatsen. Het leuke van Hyves en Facebook is dat je er ook foto's op kunt zetten etc. En ja, je blijft een beetje op de hoogte van het wel en wee van je VRIENDEN.
Maar, er zijn grenzen. Zo zijn er mensen die zowat elke minuut een tweet plaatsen, werkelijk hun hele hebben en houwen kenbaar maken en dus ook heel de dag met hun smartphone in hun hand zitten en onderhand vierkante ogen hebben van het kleine schermpje. Dat vind ik te ver gaan. Dat vind ik té.
Ik heb nog een Samsung waar je gewoon mee kunt bellen en smsen. Niks geen internet. En eigenlijk vind ik het prima. Hoe meer smartphone addicts ik zie, hoe meer ik geneigd ben trouw te blijven aan de telefoon zoals hij ooit bedoeld was.
En wat betreft de social media, aan het begin van mijn middelbare school was er alleen msn. Althans, alleen dat lag binnen mijn bereik. Bovendien deelden wij een pc met vijf kinderen, dus tel uit je winst. In de tijd dat ik dus op de pc zat, msnde ik met vriendinnen en speelde ik spelletjes op kinderlines.nl o.i.d. Het was niet veel, maar het was genoeg. Nu begint het met msn. Dan komen Twitter, Hyves en Facebook erachteraan. En maar op vernieuwen drukken. Eigenlijk is het te gek voor woorden.
Hyves wordt inmiddels trouwens steeds minder populair. Mensen verwijderen hun profiel. Einde social media? Vast niet. Er komt wel weer wat nieuws voor in de plaats.

Het onmisbare begrip social media is geïntegreerd in de Nederlandse taal. Het is niet meer weg te denken. We worden overspoeld en gaan met de stroming mee.
Social media, you just can't live without.