Zon

Het werd me al eens eerder duidelijk dat ik een zwak heb voor de zon. Voor het voorjaar, voor de zomer. Heerlijk neerploffen en de warme zonnestralen op me af laten komen. Even m'n ogen dicht doen en de wereld om me heen vergeten. Genieten van de warmte en de zomergeluiden om me heen. De wereld op zien leven onder de blauwe hemel, de wereld op zijn mooist onder de felle zon.

Het werd me al vaker duidelijk. De eerste keer kan ik me niet bewust heugen, maar het moet lang geleden zijn. Lang geleden heb ik bij mezelf ontdekt dat mijn voorkeur uitgaat naar de zon. Naar het voorjaar, naar de zomer.

Drie weken geleden was de wereld wit. Het had gesneeuwd, en het bleef sneeuwen. De kale bomen, de bruine struiken en de dode bloemen werden bedekt met een wit, hemels geschenk. De grauwe wereld was even onzichtbaar. Het was wit en het was koud. En even nam ik de kou voor lief. Ik wandelde door de sneeuw en hoorde de sneeuw onder mijn voeten kraken, ik keek toe hoe de jeugd zich met slee en al van een berg af liet glijden, ik zag sneeuwpoppen gebouwd worden en ik voelde sneeuwballen in mijn nek uit elkaar vallen. Mijn straat veranderde in een schaatsbaan, wat tot gevolg had dat ik moest lopen aangezien ik zou vragen om gebroken botten als ik zou gaan fietsen (ik was namelijk al twee keer languit gegaan). Dit alles nam ik voor lief, want stiekem vond ik die sneeuw heerlijk. Voor even dan. 

Na een aantal dagen was de helft van de sneeuw in ijs veranderd en de andere helft was veranderd in een vieze, zwarte substantie. Kortom, na een aantal dagen was het één grote glijbaan met zwarte zijranden. Wat nou leuk? Een vieze, gore bende met gevaar voor eigen leven. Dat was het.

De dooi kwam dan ook als een soort cadeautje. Sterker nog, toen alle sneeuw weg was en het zonnetje begon te schijnen, kreeg ik alweer de lentekriebels. De kalender was dan ook niet mijn grootste vriend, aangezien hij mij vertelde dat het pas net januari was. Dat de winter dan vaak nog moet beginnen, wilde ik al helemaal niet horen.

Inmiddels zijn we alweer zowat een week verder. Het weer op dit moment: nat en grauw. Meer kan ik er niet van maken. Vanmiddag leefde ik even in de waan dat het heerlijk weer was. Even geen sneeuw, geen regen, geen kou. Dit beeld verdween echter toen ik wakker werd. Even moest ik nadenken waar ik was en in welke maand we leven. Een moment later wenste ik dat ik nog sliep. Want daar scheen de zon. Daar was het warm.

Eens ontdekte ik dat ik een zwak heb voor de zon. Voor het voorjaar, voor de zomer. Nu weet ik: het was een ontdekking voor eens en altijd, want hoe mooi een witte wereld ook kan zijn, ik word er spreekwoordelijk gezegd niet warm genoeg van.