Sneeuw

Ik zal even iets zeggen wat voor jullie vast geen nieuws is: het sneeuwt. Je kunt er ook niet omheen, zelfs niet als je geen ramen hebt of je gordijnen dicht zijn. Twitter staat vol met tweets, dan wel positief (Jeeej, de sneeuw blijft liggen!), dan wel negatief (Pauper sneeuw), Facebook wordt beklad met posts over slipcursussen, kerstlandschappen etc, Hyves laat niets anders zien dan www's over de sneeuw en het rtl nieuws begint met het dramatische bericht dat de sneeuw gezorgd heeft voor de langste avondspits ooit. Wat zijn we toch een stelletje losers hier in Nederland. Sneeuw is heel natuurlijk, en komt overigens ook jaarlijks voor. Heel normaal, en voor veel kinderen is het als een vervroegd Sinterklaas cadeau. Waarom wordt er gelijk zo dramatisch gedaan over sneeuw? Het is toch leuk? Ziet de straat er weer eens anders uit. Die grauwe straat met kale bomen word je ook wel eens zat. Leuk dus, die sneeuw. Als een likje verse verf op een vervallen muur.

Bovendien heb ik nog iets. Laatst las ik in de wereldkrant Metro dat de zout voorraden dit jaar haast niet op kunnen geraken. Een leuke jongeheer stond trots op de foto met een grote voorraad zout. Vorig jaar was het een drama. De winter was strenger dan wij en de nodige instanties aankonden. Sneeuw bleef dwarrelen. Het zout raakte op. Gevolg was dat sommige mensen op de slee naar hun werk moesten, omdat niet op alle wegen meer gestrooid kon worden (pure locatie discriminatie als je het mij vraagt). Dit wilden we echter niet nog eens meemaken, dus maatregelen zijn inmiddels genomen. "Het strooizout is binnen, dus laat die winter maar beginnen", is de uitspraak van laadtransporteurs, aanhangstrooiers en sneeuwploegen. Stop dus met dramatiek en wees blij dat het zout gebruikt kan worden. Het zou toch zonde zijn als dat zout nu eenzaam in de opslagplaatsen zou blijven liggen?

Als ik nou jou was

Als ik nou jou was

en jij mij,

zouden we dan

elkaar begrijpen?

Zou ik jouw doen

en jouw laten

niet langer haten

omdat ik weet waarom?

Of zou ik nog steeds

het boek willen dichtslaan,

een andere weg in

omdat verdriet het steeds won?

Zou jij terugkrabbelen,

je bedenken,

als je weet

wat ik denk en voel?

Zou het je raken,

je handelen staken,

en zou je begrijpen

wat ik steeds weer bedoel?

Of zou je het toch

met jezelf kunnen vinden

om weer je weg te vervolgen

op je eigen gevoel?

Als we toch eens

met elkaar konden ruilen,

en zouden testen

hoe het ons zou vergaan,

zouden er dan misschien

na afloop

minder vragen

bij ons beiden bestaan?

Loze dag

Wat had ik vandaag toch weer een fantastische dag. Het begon al met vroeg opstaan (wederom). De planning was een schooldag van half 9 tot half 6. Eenmaal aangekomen bij m'n eerste les, bleek dat we een of andere landelijke kennistest moesten maken. Leuk. Na drie kwartier was ik klaar. In plaats van dat de les na die test werd voortgezet, mochten we weg. Leuk en aardig, maar mijn volgende les begon pas om half 1. Wachten dus. En nee, studeren zat er niet bij, want er valt op het moment nog weinig te studeren.

Na een uurtje vervelen besloot ik naar de stad te gaan, want, de nieuwe Marco lag vanaf vandaag in de winkel. En jawel, dan bedoel ik natuurlijk Marco Borsato. Ik, als trouwe fan, moest natuurlijk het nieuwe album zo snel mogelijk hebben. (En mensen, wat is ie mooi, echt een musthave.)

Oké, ik dwaal af. Ik had dus drie tussenuren. Drie uren slopen voorbij. Na die drie uren volgde een locatie wisseling. Metro in, metro uit, lopen. Lopen naar ons lokaal. Geïnstalleerd op een mooi plekje achter in het lokaal. Bleken we natuurlijk in het verkeerde lokaal te zitten. Lopen. Lopen naar het goede lokaal. Leraar was uiteraard te laat. Afin, de les begon eindelijk. Hij gaf wat uitleg over wat het vak inhield en wat we allemaal gaan doen. Fijn fijn fijn. We gaan eindexamens Nederlands van het vwo maken. Laat ik dat nou al vaker hebben gedaan. Hij zei er ook bij dat je de lessen niet per se hoeft te volgen als je het al denkt te kunnen. Direct voelde ook die les nutteloos aan.

Wat er nog wel bij kon was de brandoefening, een half uur na aanvang van de les. Iedereen uiteraard makkie an z'n tas inpakken en op slentertempo naar de trap. Ook op de trap liep men niet erg hard. Ik zat op de derde verdieping en ik weet wel: als er echt brand was, had ik nu dit niet geschreven. Dan had ik een hoopje as geweest op de plaats van het Academieplein. Brandveilig is anders, zou toch niet moeten kunnen? (Al denk ik dat dit werkelijk overal hetzelfde is.) Na een klein half uur in de frisse buitenlucht mochten we weer naar binnen. De les werd hervat. Om kwart over twee waren we klaar. Een uur eerder dan gepland. 

Weer een tussenuur volgde. We moesten weer terug naar de andere locatie. Daar deden we een bakkie en doodden we de tijd met niks doen. Om half 4 volgden wij onze weg naar het lokaal waar we onze les zouden gaan volgen. Als klap op de vuurpijl (deze dag was al een hoopje ellende), hing er een briefje op de deur. Het zei dat de lerares ziek was. Tuurlijk! Voor niks gewacht.

Eigenlijk voor niks naar school geweest. Gewoon werkelijk niks gedaan. Ja, een kansloos moeilijke test gemaakt voor een of ander onderzoek en te horen gekregen dat ik een vak niet echt hoef te volgen. Dag dag. Het was fijn je op school door te brengen.

Okeeee, ik heb wél het nieuwe album van Marco Borsato overgehouden aan mijn dagje Rotterdam. Toch nog iets goeds aan deze dag. Sterker nog, het heeft mijn hele dag weer goed gemaakt. Echt een prachtig album. Hij is terug van niet weg geweest. Heerlijk.

Spaans

Vanmorgen had ik mijn eerst les Spaans op school. Om precies te zijn om half negen, dus ik moest en moet er wat voor over hebben. Om tien over zeven moest ik de bus al hebben, dus het was een vroegertje vanmorgen.
Na een zoektocht naar mijn lokaal (ik had les op een andere locatie, dus wist natuurlijk de weg niet), kwam ik terecht in een groep spaansgierige studenten. Enkele minuten later kwam de lerares er aan, die uiteraard direct in het Spaans begon te praten. Ze is zelf een echte Spaanse, dus spreekt Nederlands met een behoorlijk accent en maakt hier en daar niet kloppende zinnen (tja, daar let je dan weer op als studente Nederlands). Toch maakt het me niet uit, doe mij maar een rasechte Spaanse voor de klas; beter kun je niet hebben lijkt mij. Ik kan het weten. In Sevilla kreeg ik ook les van een rasechte Spaanse, en ja dat werkt erg goed.

De les was erg interactief en daar hou ik van. (Het liefst zou ik heel de week die les hebben, maar dat gaat niet.) Er kwam een moment dat de docent ging vragen welke studie je deed. Iemand kwam met een afkorting, en wist zelf niet eens de definitie ervan. Dat terzijde, maar de afkorting wekte enige irritatie op bij de lerares. Niet de afkorting op zich, maar het feit dat het een afkorting was. Ze vertelde dat Nederlands een onwijs moeilijke taal is. Ze doet zo haar best om het te leren, maar alles bestaat uit afkortingen. Zeker binnen school. "Hoe kan ik zo nou goed leren de taal?"

Tja, zo heeft iedere taal wel wat. Zo heb ik mijn irritaties wat betreft de Spaanse taal. De werkwoorden ligt het niet aan. Naja, op de onregelmatige na dan. Zinsbouw ligt het ook niet aan. Uitspraak ligt het ook niet zozeer aan (ik kreeg tijdens mijn evaluatie in Spanje complimenten over m'n uitspraak). Nee, het ligt aan betekenissen van woorden. Of eigenlijk aan honderden woorden die allen dezelfde betekenis hebben. Dan kun je werkwoorden nog zo goed vervoegen, kun je de zinnen nog zo goed opbouwen en kun je je gemaakte zinnen nog zo goed uitspreken; het begrijpen van anderen valt niet altijd mee. Heb je laatst dat ene woord uitgelegd gekregen, gebruikt diegene nu een ander woord. Jij kent dat woord niet dus je weet niet waar hij het over heeft. Als je vervolgens uitleg vraagt, waarna een ellenlange preek op je wacht, blijkt dat ie hetzelfde bedoelde als laatst. Dit keer gebruikte hij alleen een ander woord. Gewoon voor de lol. Omdat het kan. Omdat het niet uitmaakt. Etc.
Leuk dus, die taal leren. Mijn lerares klaagt over afkortingen in het Nederlands. Ik wil kunnen klagen over de vele woorden met eenzelfde betekenis. Misschien moet ik in de toekomst Nederlandse les gaan geven in Spanje. Dan ga ik die Spanjaarden irriteren met onze afkortingen en ga ik klagen over hun onnodig uitgebreide vocabulaire. Lijkt me heerlijk.

Mr. Winterdepressie

Ik zit achter mijn bureau en van een afstandje zie ik hem zitten. Hij loert naar me en het lukt me niet om hem te negeren. Hij zit nu nog op veilige afstand, maar voor hoe lang?

Inderdaad, ik heb het over Meneer Winterdepressie. In gedachten zweef ik nog voort op de sporen van de zomer. Voor mijn gevoel zat ik een week geleden nog in mijn bikini in de tuin, en man, wat is dat heerlijk. Wat ongetwijfeld mee zal spelen in dat gevoel is dat ik dit jaar ook wel een extra lange zomer meegemaakt heb. Dit aangezien ik mij vier maanden in het zuiden van Spanje bevond, gevolgd door een maand in Kenia en toen gevolgd door de zomermaand augustus in Nederland. Het zal wel meespelen in mijn hoofd. Het zal ook de reden zijn dat de kou drie keer zo hard aankomt als het normaal al doet en nee, ik weet niet of ik er klaar voor ben. Als ik op m'n kamer zit bevriezen m'n handen al, om nog maar niet te spreken over mijn ijskoude voeten als ik in bed lig. Laat staan hoe ik er aan toe ben als het straks buiten echt gaat vriezen.

Het is niet alleen de kou waar ik niet over te spreken ben. Ook de regen valt me zwaar. Mijn vriend BlØf heeft het mooi verwoord: Het regent harder dan ik hebben kan. (Al gaat dat liedje niet over een regenbui.) Nu al ben ik de regen zat. En volgens buienradar is dit nog maar het begin. Morgen wordt het pas echt leuk, zeker in combinatie met harde windstoten en de hele mikmak.
Wat kan ik met dit weer? Oké, één ding moet ik toegeven. Als ik in bed lig is niets lekkerder dan een keiharde regenbui. Dat slaapt het lekkerst. Om nog maar niet te spreken over de dankbaarheid die ik dan voel voor het dak boven mijn hoofd.
Verder is de invloed die dit weer op me heeft dat ik het liefst binnen blijf met een kop thee of warme chocolademelk. Zin om te trainen heb ik niet (al kan ik op het moment niet eens voetballen i.v.m. een gekneusde voet, maar toch) en ten slotte, het ergste van allemaal: ik wordt verplicht in de boeken en dossiers te duiken voor school. En nee, het feit dat je een leuke opleiding gekozen hebt, wil niet niet altijd zeggen dat je dus maar zin hebt in huiswerk. Dit weer dwingt mij er echter toe, meneer natuur laat mij geen keuze.

De dagen worden steeds korter en de nachten worden langer. Mijn hoofd zit nog bij de zomer, maar het wordt tijd dat ik de waarheid onder ogen ga zien. Meneertje Winterdepressie staart me aan en ik kan er niet langer omheen. Hij is z'n reis begonnen. Hij is onderweg..

Het land van grote mensen

Soms schrik ik op
uit mijn gedachten
en beland ik in de werkelijkheid
die gerund wordt
door harde handen,
waar het leven
bestaat uit strijd.
Gedwongen luister ik
naar de boze stemmen,
maar wat is waarheid,
wat is waan?
Zeg me,
hoe ontsnap ik
uit het land van grote mensen,
weg, bij de leugens
en tranen vandaan?

Leef en beleef

Wanneer werd gisteren vandaag,
bracht de zon het daglicht mee,
verdween de nacht zo vliegensvlug?
Dingen gebeurd,
woorden gezegd
en nooit kun je naar een moment terug.

Wanneer versprong de kleine wijzer
naar het volgende hele uur,
zette hij het verleden zomaar opzij?
Tijd verstreken,
stappen gezet,
maar het besef gaat aan ons voorbij.

Wanneer verandert vandaag in morgen,
brengt de nacht de duisternis,
verdwijnt de zon weer vliegensvlug?
Ik leef en beleef,
het ook niet wetend,
want momenten krijg ik nooit meer terug.

Avondje voetbal

Gisteravond, na het maken van mijn huiswerk, installeerde ik mij op de bank om broertjelief gezelschap te houden. Hij had mij 's middags al gewaarschuwd dat de tv van hem was die avond, dus nee, ik mocht een keer géén film kijken. Ik was uiteraard direct van mijn a propos, want donderdag is mijn film avond. Maar goed, omdat ik zoveel van mijn energieke broertje hou, stond ik hem toch toe om voetbal te kijken. Op het programma stond PSV tegen een of andere Hongaarse club als ik het goed onthouden heb. Het zal me ook eigenlijk een worst wezen. Een potje voetbal kijken vind ik best leuk, maar om nou wereldwijd alle clubs (en overigens ook alle spelers, trainers en coaches) uit m'n hoofd te leren, vind ik toch wel wat overdreven. Of eigenlijk vind ik het zonde van mijn tijd. Maar wie ben ik? Broertjelief vindt het erg nuttig en weet daarom ook alles. Nu zou ik van alles kunnen gaan zeggen over dat ie z'n hersens beter voor school kan gebruiken, maar laat ik hem sparen en dat dus niet doen.
Afin, ik maakte een heerlijke kop warme chocolademelk en keek in mijn avondoutfit (lees: badjas en dikke sokken) mee naar de wedstrijd waarin PSV in mijn ogen toch echt de betere ploeg was. Dit werd bevestigd met een strakke goal van Affelay, 1-0. Vanaf dat moment kreeg ik het moeilijk. Mijn houding veranderde van zittend naar liggend en de stemmen van de commentator en mijn broertje gingen over in geroezemoes. Het geroezemoes werd steeds minder en uiteindelijk werd het stil.
Ik liep op het strand, droeg mijn favoriete zomer jurkje en liet mij verwarmen door de Spaanse zon. Ik had nog een half uur de tijd om te genieten van dit heerlijke weer, want dan moest ik beginnen aan mijn wandeling naar het hotel. Er moest immers weer gewerkt worden. Echter, ik had nog even. Ik liep met mijn voeten in het water, zag hoe de zee op me afkwam en zich weer terugtrok. Ik zag de schattigste kinderen met water spelen. Hun schaterlachjes maakten het moment perfect. Glimlachend liep ik door, richting de rotsen waar de golven met grote kracht tegenaan sloegen. In de rond vliegende druppels werd de regenboog zichtbaar, mooier kon het haast niet. Dit is de definitie van genieten dacht ik, en ik liet het moment duren.
"TWEE NULLLLLL!" Verward schrok ik op. Ik zag m'n broertje in plaats van kleine kinderen. De zon was ver te zoeken, er waren slechts wat lampen in de kamer. De zee was weg en daarmee ook de regenboogjes. Ik keek naar mezelf en kwam tot de ontdekking dat ik een badjas aan had die me nog steeds warm houdt als het -5 is in huis. Wat nou zomer jurkje? Ik kwam geheel bedrogen uit.
Broertjelief haalde me uit een heerlijke droom. Ik keek naar buiten en zag de bomen uit hun voegen waaien. Ik concludeerde dat het hoog tijd was om naar bed te gaan. Misschien kan ik m'n droom hervatten, dacht ik. Die gedachte deed me opstaan en droeg me de trap op naar boven. "PSV kan het ook wel zonder mij", zei ik zonder enig geluid.

Trots

Gistermiddag bevond ik mij op de Erasmus Universiteit in Rotterdam. En nee, ik was daar niet om te studeren. Dat heb ik een jaar geleden al geprobeerd, maar dat was bestemd om te mislukken. Ik ben over een week een jaar geleden gestopt zo ongeveer (snap je het nog?). De studie stond niet op mijn lijf geschreven en dat voelde ik. Ik besloot Erasmus gedag te zeggen en vertrok.

Mijn zus daarentegen houdt het langer vol. En hoe. Drie jaar geleden begon zij met studeren. Ze haalde zo'n beetje alles in één keer, wat resulteerde in een bachelordiploma. En ja, die uitreiking was gister. Zodoende bevond ik mij gister in gebouw A. De uitreiking vond plaats in de grote aula van de faculteit. Uiteraard werd de ceremonie in het Engels gehouden, zodat ook buitenlandse studenten (en hun familie) alles konden verstaan. Ik heb me dood gelachen om de uitspraak van sommige professoren en andere sprekers. (Al zei m'n zus later dat het zo kan zijn dat ze dat expres doen om het voor iedereen verstaanbaar te houden. Ik heb m'n twijfels..) Maar goed, laat ik deze middag niet afkraken op het Engels van sommigen. Waar het om ging, was natuurlijk het in ontvangst nemen van het diploma. Gelukkig waren er maar 200 studenten die één voor één naar voren moesten, dus dat schoot lekker op... Niet dus. Erger was nog dat ik bijna drie kwartier non-stop aan het klappen was. Ik zeg bijna omdat ik soms even een pauze inlaste voor mezelf. Bij deze mijn excuses voor de kandidaten voor wie ik niet geklapt heb. Ik ken ze niet, maar ze verdienen allen even veel applaus. Sorry dus.
Ik heb echter harder geklapt toen mijn zusje werd genoemd. Een iets harder dan gemiddelde WOEE verliet mijn mond, maar die ging ten onder in het applaus van het publiek. Toch weet ik van mezelf dat ik blijk heb gegeven aan het feit dat ik trots ben op het meisje waar ik ook heus wel eens ruzie mee heb. In een charmante, blauwe toga en een leuke, herkenbare hoed liep ze het podium op en af. Want, zo'n outfit hoort er natuurlijk bij. Nadat alle 200 kandidaten eindelijk geweest waren was het tijd voor het moment suprême: het in de lucht gooien van alle hoedjes. Alle 200 Bachelors of Science namen plaats op het podium, net als in de film. Het aftellen ging niet helemaal soepel, al zou je toch mogen verwachten dat een hoogleraar van de universiteit dat erg goed kan. Blijkbaar verleert de slimme elite de makkelijkste vaardigheden en dit had dan ook tot gevolg dat sommige hoedjes erg eenzaam de hoogte opzochten. Uiteindelijk ontstond er toch nog een soort van synchroniciteit in het geheel en was het een spektakel van blauwe hoeden met gele kwastjes.

Na nog wat praatjes in geweldig Engels werd de avond afgesloten en mochten we, na de graduates, de zaal verlaten. Na één drankje, wat werd aangeboden op de receptie, verlieten we de faculteit. Ik keek nog één keer om naar de deuren waarachter ik vorig jaar mijn colleges volgde en naar de hotspot waar ik mijn thee haalde om mezelf warm te houden. Ik voelde geen greintje spijt. Dat hoofdstuk heb ik afgesloten.
Mijn zus zal eind dit schooljaar haar master halen. Daar ga ik althans van uit. Zij zal de Erasmus verlaten met twee diploma's. Dat is hoe zij haar hoofdstuk zal afsluiten. En ik zal trots zijn, zoals ik dat gister ook was.

Liefs!

It's all about words

Ja, dit is de naam van mijn weblog. Woorden is waar het om draait, zonder woorden kom je niet ver. Zonder woorden had ik nooit deze weblog hoeven beginnen.
Maar, deze titel is meer. Woorden is een bijzonder woord. Met woorden worden de prachtigste boeken, gedichten en liedjes geschreven. Woorden kunnen zoveel betekenen. Woorden kunnen je ontroeren of juist plezieren en vermaken. Daartegenover staat het feit dat er soms geen woorden zijn. Zo zegt men vaak dat voor de mooiste of ergste dingen eigenlijk geen woorden zijn. Op zo'n moment neemt het gevoel het over. Het gevoel gaat verder waar de woordenschat ophoudt. Toch is het dan weer een kunst, voor bijvoorbeeld een schrijver, om met vele of enkele woorden te beschrijven dat ergens geen woorden voor zijn. Uiteindelijk kan zo'n beschrijving gevoelens opwekken, waardoor  toch de boodschap overkomt. Uiteindelijk valt dus alles in woorden uit te drukken. Dan wel direct, dan wel indirect. Althans, zo zie ik het.

Misschien denken jullie nu: jemig wat brabbelt zij allemaal over het woord 'woorden'. Misschien vinden jullie het grote onzin, misschien vinden jullie het interessant. Ik weet het niet, maar dat brengt mij direct op het volgende. Alles wat ik hier zal plaatsen, komt van mijn hand. Het zullen dingen zijn die mij aanspreken, waar ik over nadenk, dingen uit m'n dagelijks leven of de actualiteit, eigenlijk kan het van alles zijn. Ik schrijf ook gedichten over van alles en nog wat, dus ook dat kun je zo nu en dan verwachten.

Waarom ik deze weblog ben begonnen? Hierom. Jaren geleden, toen ik op de middelbare school zat, begon ik een weblog. Hier zette ik van alles op en ik vond het heerlijk om te doen. Om de een of andere reden ben ik er zonder besef mee gestopt. Vorig jaar ging ik voor vier maanden naar het buitenland. Om niet achter te blijven bij de rest van reizend Nederland maakte ik een waarbenjij-site aan. Hier deed ik verslag van wat ik zoal deed. Dit viel erg in de smaak bij mijn lezers. Niet alleen de informatie, ook de manier van schrijven. Ikzelf had er ook plezier in, dus iedereen was gelukkig. Maarja, als je weer terug bent in Nederland, ga je niet verder bloggen op je waarbenjij-site. Een ikbenweerthuis-site bestaat niet en een waarbenjijnuweer-site ook niet, dus het hield op.
Het normale leven nam weer vaste vormen aan ik ging in september zowaar weer naar school. Ik ben gestart met de lerarenopleiding Nederlands. Waarom? Lang verhaal, dus ga ik niet vertellen. Afin, uiteraard krijg je schrijfopdrachten en ben je veel bezig met lezen etc. Ik herontdekte mijn liefde voor schrijven (ook al kan het soms misschien eigenlijk nergens over gaan), en wilde er wat meer mee gaan doen. Tot nu toe kwam ik niet verder dan school opdrachten en een enkel gedichtje op Hyves waarvan ik dacht dat mijn Vrienden (en ja ik weet heus wel dat dat niet allemaal échte vrienden zijn) het leuk, dan wel interessant zouden vinden om te lezen. Nu kan ik je vertellen dat ik op Facebook meerdere Vrienden posts zag plaatsen over gemaakte blogs enzo, waardoor ik dacht: en nú ga ik dat ook doen (sorry voor de eventuele na-aperij). Dus bij deze mijn weblog.

Speciaal voor de liefhebber en de vaste fans heb ik nu dus een plek waar ik mijn dwalende gedachten op papier kan zetten. Vind je het leuk, volg me op de voet. Vind je het niks, lees het vooral niet. De keuze is aan jou ;-)

Liefs!