Schoolconcert

Wekenlang repeteren, lange dagen op school, stiekem lessen skippen onder het mom van 'oefenen voor het concert', overal muziek, een geweldige sfeer, aardige leraren, op zaterdag naar school, de aula omgebouwd zien worden, repeteren op het podium, een generale repetitie die altijd uitloopt, preken met leuke briefjes, pannenkoeken als iemand te laat komt, lokalen ombouwen tot een zwijnenstal, in de make-up, zenuwachtig uit het raam kijken hoe lang de rij is voor de deur, nog even één keer oefenen in de gangen, door de raampjes gluren om de aula vol te zien stromen, optreden en je ding doen, in het geval van dansen in het tekenlokaal meekijken op de beamer, genieten van het applaus, genieten van de sfeer onder de leerlingen, na elke show nabespreken wat goed ging en wat niet, na de laatste show nog één keer buigen, naar boven rennen en alle adrenaline eruit joelen, beneden napraten met het publiek, doorfeesten op de afterparty, de leraren bedanken, de maestro achter alles bedanken, moe en voldaan naar huis, een beetje slapen, weer op zaterdag naar school, een beetje opruimen en schoonmaken en heel veel praten, de laatste bezem er doorheen en neerploffen op een blauw stoeltje in de hal. Einde schoolconcert.

Zo gaat dat. Athans, zo ging het toen ik nog meedeed en ik gok dat daar eigenlijk weinig aan veranderd is. Afgelopen week was het weer zover. Het schoolconcert op het ISW. Dit jaar genaamd: 'Human. I've got soul but I'm not a soldier.' Ik ben twee avonden wezen kijken en ik kan je vertellen: het was weer geweldig. De opzet was dit jaar anders dan andere keren, maar ik heb twee keer volop genoten. De tweede keer zelfs nog meer. De muziek was goed, het verhaal wat ingewikkeld (ik heb om eerlijk te zijn om uitleg moeten vragen), de zang was goed maar het hoogtepunt was voor mij toch wel de drie meiden in de doeken. In een woord: gaaf. En belangrijker nog: ze leven alle drie nog. Voor mij is het al een tijdje geleden dat ik me met turnen bezig heb gehouden, dus zodra ik één van de drie in spagaat zag zakken voelde ik bij wijze van spreke m'n spieren en pezen al scheuren. Enerzijds was ik dus blij dat ik daar niet hing, anderzijds had ik er dolgraag gehangen, man wat heerlijk! Ik herinner mij het jaar dat ik en nog wat meiden flikflakken en salto's deden op de lange mat en het jaar dat we salto's en salto's met draaien lieten zien op de trampoline, de oooh's en de aaah's en de oeeh's van het publiek zijn geweldig. Dat geeft een kick.
Maargoed, mijn concert tijd is voorbij. Ik zat voor het tweede jaar in de zaal in plaats van dat ik meedeed. Het was weer gaaf. Het was cool. Het was vertrouwd. Ik hou van het ISW. Wie weet kom ik er terug als lerares. You never know..