Trots

Gistermiddag bevond ik mij op de Erasmus Universiteit in Rotterdam. En nee, ik was daar niet om te studeren. Dat heb ik een jaar geleden al geprobeerd, maar dat was bestemd om te mislukken. Ik ben over een week een jaar geleden gestopt zo ongeveer (snap je het nog?). De studie stond niet op mijn lijf geschreven en dat voelde ik. Ik besloot Erasmus gedag te zeggen en vertrok.

Mijn zus daarentegen houdt het langer vol. En hoe. Drie jaar geleden begon zij met studeren. Ze haalde zo'n beetje alles in één keer, wat resulteerde in een bachelordiploma. En ja, die uitreiking was gister. Zodoende bevond ik mij gister in gebouw A. De uitreiking vond plaats in de grote aula van de faculteit. Uiteraard werd de ceremonie in het Engels gehouden, zodat ook buitenlandse studenten (en hun familie) alles konden verstaan. Ik heb me dood gelachen om de uitspraak van sommige professoren en andere sprekers. (Al zei m'n zus later dat het zo kan zijn dat ze dat expres doen om het voor iedereen verstaanbaar te houden. Ik heb m'n twijfels..) Maar goed, laat ik deze middag niet afkraken op het Engels van sommigen. Waar het om ging, was natuurlijk het in ontvangst nemen van het diploma. Gelukkig waren er maar 200 studenten die één voor één naar voren moesten, dus dat schoot lekker op... Niet dus. Erger was nog dat ik bijna drie kwartier non-stop aan het klappen was. Ik zeg bijna omdat ik soms even een pauze inlaste voor mezelf. Bij deze mijn excuses voor de kandidaten voor wie ik niet geklapt heb. Ik ken ze niet, maar ze verdienen allen even veel applaus. Sorry dus.
Ik heb echter harder geklapt toen mijn zusje werd genoemd. Een iets harder dan gemiddelde WOEE verliet mijn mond, maar die ging ten onder in het applaus van het publiek. Toch weet ik van mezelf dat ik blijk heb gegeven aan het feit dat ik trots ben op het meisje waar ik ook heus wel eens ruzie mee heb. In een charmante, blauwe toga en een leuke, herkenbare hoed liep ze het podium op en af. Want, zo'n outfit hoort er natuurlijk bij. Nadat alle 200 kandidaten eindelijk geweest waren was het tijd voor het moment suprême: het in de lucht gooien van alle hoedjes. Alle 200 Bachelors of Science namen plaats op het podium, net als in de film. Het aftellen ging niet helemaal soepel, al zou je toch mogen verwachten dat een hoogleraar van de universiteit dat erg goed kan. Blijkbaar verleert de slimme elite de makkelijkste vaardigheden en dit had dan ook tot gevolg dat sommige hoedjes erg eenzaam de hoogte opzochten. Uiteindelijk ontstond er toch nog een soort van synchroniciteit in het geheel en was het een spektakel van blauwe hoeden met gele kwastjes.

Na nog wat praatjes in geweldig Engels werd de avond afgesloten en mochten we, na de graduates, de zaal verlaten. Na één drankje, wat werd aangeboden op de receptie, verlieten we de faculteit. Ik keek nog één keer om naar de deuren waarachter ik vorig jaar mijn colleges volgde en naar de hotspot waar ik mijn thee haalde om mezelf warm te houden. Ik voelde geen greintje spijt. Dat hoofdstuk heb ik afgesloten.
Mijn zus zal eind dit schooljaar haar master halen. Daar ga ik althans van uit. Zij zal de Erasmus verlaten met twee diploma's. Dat is hoe zij haar hoofdstuk zal afsluiten. En ik zal trots zijn, zoals ik dat gister ook was.

Liefs!