Gisteravond, na het maken van mijn huiswerk, installeerde ik mij op de bank om broertjelief gezelschap te houden. Hij had mij 's middags al gewaarschuwd dat de tv van hem was die avond, dus nee, ik mocht een keer géén film kijken. Ik was uiteraard direct van mijn a propos, want donderdag is mijn film avond. Maar goed, omdat ik zoveel van mijn energieke broertje hou, stond ik hem toch toe om voetbal te kijken. Op het programma stond PSV tegen een of andere Hongaarse club als ik het goed onthouden heb. Het zal me ook eigenlijk een worst wezen. Een potje voetbal kijken vind ik best leuk, maar om nou wereldwijd alle clubs (en overigens ook alle spelers, trainers en coaches) uit m'n hoofd te leren, vind ik toch wel wat overdreven. Of eigenlijk vind ik het zonde van mijn tijd. Maar wie ben ik? Broertjelief vindt het erg nuttig en weet daarom ook alles. Nu zou ik van alles kunnen gaan zeggen over dat ie z'n hersens beter voor school kan gebruiken, maar laat ik hem sparen en dat dus niet doen.
Afin, ik maakte een heerlijke kop warme chocolademelk en keek in mijn avondoutfit (lees: badjas en dikke sokken) mee naar de wedstrijd waarin PSV in mijn ogen toch echt de betere ploeg was. Dit werd bevestigd met een strakke goal van Affelay, 1-0. Vanaf dat moment kreeg ik het moeilijk. Mijn houding veranderde van zittend naar liggend en de stemmen van de commentator en mijn broertje gingen over in geroezemoes. Het geroezemoes werd steeds minder en uiteindelijk werd het stil.
Ik liep op het strand, droeg mijn favoriete zomer jurkje en liet mij verwarmen door de Spaanse zon. Ik had nog een half uur de tijd om te genieten van dit heerlijke weer, want dan moest ik beginnen aan mijn wandeling naar het hotel. Er moest immers weer gewerkt worden. Echter, ik had nog even. Ik liep met mijn voeten in het water, zag hoe de zee op me afkwam en zich weer terugtrok. Ik zag de schattigste kinderen met water spelen. Hun schaterlachjes maakten het moment perfect. Glimlachend liep ik door, richting de rotsen waar de golven met grote kracht tegenaan sloegen. In de rond vliegende druppels werd de regenboog zichtbaar, mooier kon het haast niet. Dit is de definitie van genieten dacht ik, en ik liet het moment duren.
"TWEE NULLLLLL!" Verward schrok ik op. Ik zag m'n broertje in plaats van kleine kinderen. De zon was ver te zoeken, er waren slechts wat lampen in de kamer. De zee was weg en daarmee ook de regenboogjes. Ik keek naar mezelf en kwam tot de ontdekking dat ik een badjas aan had die me nog steeds warm houdt als het -5 is in huis. Wat nou zomer jurkje? Ik kwam geheel bedrogen uit.
Broertjelief haalde me uit een heerlijke droom. Ik keek naar buiten en zag de bomen uit hun voegen waaien. Ik concludeerde dat het hoog tijd was om naar bed te gaan. Misschien kan ik m'n droom hervatten, dacht ik. Die gedachte deed me opstaan en droeg me de trap op naar boven. "PSV kan het ook wel zonder mij", zei ik zonder enig geluid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten